Tja dat zijn we inmiddels allemaal wel een beetje. Die mondkapjes die beginnen te irriteren; we willen wel weer een keer een feestje; we willen nu eindelijk wel weer een keer die knieoperatie, of misschien wel die nieuwe heup.
Kortom, we zijn het allemaal meer dan zat.

En toch houden we ons allemaal weer aan de regels, want we willen eigenlijk ook niet diegene zijn die een ander ziek maakt.
Want stel je voor als men in de ziekenhuizen moet gaan kiezen?
Jij als zieke tachtigjarige kunnen wij de zorg niet meer geven dus ga maar dood, want er ligt een dertiger met een beter levensperspectief.
Jij met kanker, wacht nog maar even, zaait het uit tja sorry het kan niet anders want we vechten voor een leven een deurtje verder.
Jij blijf maar thuis nu je gevallen bent, we hebben geen plek en jij verkeert niet in levensgevaar.

Dreiging aan het adres van Rutte en De Jonge zijn niet meer van de poes, want oh wat hebben ze het verkeerd met al die regels.
En ergens snap ik het wel. En toch zijn die regels wel degelijk helpend.
Tuurlijk komen de jarenlange bezuinigingen in de zorg nu niet bepaald goed uit de verf. En als je dan zo aan het bezuinigen bent geweest, dan moet je wel regels maken om te voorkomen dat je een zorg infarct krijgt.
Maar is dat zorginfarct er niet allang? Al ver voor corona? Is het niet al jaren zo dat de hulpverlening op hun tandvlees loopt?

De hulpverlening is een beroepsgroep die niet zo heel erg meer in trek is.
Als je vroeger aan jonge kinderen vroeg wat ze wilden worden, riepen ze trots politie, brandweer en meisjes vaak zuster of juf.
Tegenwoordig zal er onder de zeven jaar wellicht nog iemand zijn die deze beroepen benoemd, als ze wat ouder zijn en het nieuws een beetje gaan volgen zijn het al snel beroepen die ze niet heel snel ambiëren. Want wie wil tegenwoordig nog stenen staan terug koppen? Of dat je tijdens je werk wordt bedreigd omdat je het leven van een ander redt?

Ik betrap me er zelf ook een beetje op dat ik mijn kinderen van de ideeën van zuster en politie af probeer te houden. En tuurlijk mogen ze worden wat ze willen, maar een poging doen kan geen kwaad. Elke moeder wil uiteraard het beste voor zijn kind en liever niet elke dienst de angst of het kind wel weer thuiskomt. Ook ik ben daar geen uitzondering in.

Hulpverlening moet je met een bepaalde passie doen. Deze passie hoeft echter geen vrijwilligerswerk te zijn. Sterker nog, deze mensen zijn de ruggengraat van onze samenleving. Zonder deze mensen zijn wij uiteindelijk nergens meer. Deze mensen zorgen voor onze veiligheid en onze gezondheid.
En nu wil ik echt het onderwijs niet onderschatten, sterker nog, het onderwijs hoort wel degelijk ook bij die ruggengraat van de samenleving.
Maar wat ik slecht begrijp is de enorme verschillen in de financiële waardering.

Het onderwijs protesteerde op het Maliveld en kregen er uiteindelijk loon bij en betere werkomstandigheden.
Verpleegkundigen, kunnen niet naar het Maliveld, die zijn druk met zorgdragen voor mensen en kunnen niet weg vanwege een plichtsgevoel en een eed die is afgelegd. De eed waarin ze beloven altijd zorg te verlenen aan de mensen die het nodig hebben.

Scholen gaan gewoon dicht voor een protest.
Ziekenhuizen sluiten is vooralsnog niet mogelijk en heeft rampzalige gevolgen.

Scholen zijn gesloten in alle schoolvakanties. Alleen in de zomervakantie zijn ze vijf weken gesloten in plaats van zes.
De mensen die in hulpverlening (beetje afhankelijk van de werkgever) kunnen slechts drie weken gelijk met de kinderen vakantie nemen en in de zomer maar twee aaneengesloten weken.

Onderwijs krijgt regelmatig met ziekte van kinderen te maken en hebben soms vele kinderen met de welbekende rugzakjes. Dit is ongelooflijk lastig en moet zeker niet onderschat worden
Hulpverleners krijgen dagelijks te maken met dood en verderf, soms hele jonge kinderen die onder hun handen overlijden. Moord, doodslag, steekpartijen zeer zware ongelukken waarbij menselijke resten van de grond moeten worden geschraapt. Soms meerdere keren per dag. En daar komt voor sommige hulpverleners nog bij dat ze tijdens rellen als afgelopen weekend, de dood zelf in de ogen kijken.

Het onderwijs is alle weekenden en feestdagen vrij.
Hulpverleners werken zeker vijftig procent van de feestdagen.

Het onderwijs heeft regelmatige tijden, afgezien van de oudergesprekken Die soms in een avonden plaatsvinden.
Hulpverleners hebben onregelmatigheid en er wordt van hun verwacht dat ze zich tot een bepaalde leeftijd ook aan die onregelmatigheid houden.

Een startende onderwijzer basisonderwijs (HBO geschoold) heeft een startsalaris van ongeveer 2680,00 euro.
Een startende verpleegkundige (HBO-V) heeft een startsalaris van ongeveer 1900,00 euro.
Als het om een startende politieagent gaat zit je op 1980,00 euro en bij een brandweerman zit je op ongeveer 1540,00 euro.
Dit betreffen bruto bedragen.

En nogmaals, ik onderschat het onderwijs niet, maar ergens gaat er aan de basis al behoorlijk iets fout en moet je toch al behoorlijk wat passie voelen om de hulpverlening in te willen en elke dag mensenlevens willen redden.
Die ruggengraat; onderwijs, hulpverlening, ziekenhuizen. Als de overheid die lonen nu eens gelijktrekt -naar boven- en die passie en toewijding eens goed gaat betalen. Wellicht kun je dan het probleem ook daadwerkelijk oplossen in de zorg.

Want tuurlijk is er veel te veel wegbezuinigd, maar er is nu ook niemand meer die die zorg/hulpverlening in wil voor een hongerloon en houd ik mijn hart vast. Want wat als uiteindelijk het infarct een blijvend probleem zal zijn?

Op korte termijn kun je zeker een infarct voorkomen door vaccinatie, voorkomen dat het mensenlevens kost.
De lange termijn moet echter ook heel goed over nagedacht worden om te voorkomen dat het infarct blijft bestaan, zo niet nog erger wordt.
Een betere verloning zal in ieder geval een goed begin zijn.
Niemand kan immers zonder ruggengraat.