Doe normaal. 

 

Ik heb met grote regelmaat discussies met mensen over de activiteiten die er zijn rondom LHBTI+. Want waarom moet het er allemaal zo worden bevestigd dat we anders zijn? 

De vraag die vaak wordt gesteld als je over dit soort dingen begint in een gemiddeld overheersend hetero gezelschap.

Vooral de opmerking; "Er is toch ook geen aparte Pride voor ons?" Is een geliefde stok om mee te slaan. En ergens snap ik ook best dat heteronormatieve mensen het overdreven vinden.

Zij hebben immers altijd in hun recht gestaan, hebben altijd met iemand kunnen trouwen van het andere geslacht en kunnen veilig over straat zonder dat zo worden nageroepen met "kankerhetero" 

Ook is geweld tegen hetero's, vanwege hun seksuele oriëntatie, naar mijn weten nog nooit voorgekomen. Overigens kennen ze ook allemaal een homoseksuele man die deze activiteiten niets vindt. 

Nu zijn homoseksuele mannen en lesbische vrouwen over het algemeen vrij goed geaccepteerd binnen de samenleving, althans de meeste mensen in de heteronormatieve wereld zijn die schok inmiddels wel een beetje te boven dat mannen van mannen kunnen houden en vrouwen van vrouwen.

Zolang ze maar van elkaar afblijven en vooral niet te "gay" doen, dus eigenlijk vooral heteronormatief gedragen gaat het goed. 

Zodra je daarin net even buiten die norm valt, ontstaat er kortsluiting. 

Nog ingewikkelder vindt men biseksualiteit. Een soort van dikke wollen deken die over me heen komt te liggen zodra ik vertel dat ik biseksueel ben. Want hoe kun je nou van mannen en van vrouwen houden? Dan ben je wel echt een hebbert. 

Ik krijg ook met regelmaat te horen; Biseksueel? Jij? Maar je lijkt zo normaal.  Ik vraag me vaak af wat dan de definitie van "normaal" is. Kennelijk val ik toch nog binnen die heteronorm dan? 

Voor heteromannen is het vaak een vrijbrief om dan iets verder te gaan, want ik hou immers van mannen én van vrouwen, dus komen over het algemeen de grensoverschrijdende opmerkingen al vrij vlot naar me toe. 

Ik vind het altijd bijzonder dat, met name heteromannen, zo vol zijn van zichzelf dat ze de grenzen naar een biseksuele vrouw ineens compleet verliezen. En zelfs foto's sturen van hun geslachtsdeel om mij te overtuigen. En dan heb ik het niet over incidenten, maar gemiddeld nog een foto of vier per week.

Overigens al flink afgenomen sinds tante Corona weg is.

Biseksualiteit wil niet zeggen dat elke relatie een polyamoureuze relatie is en dat je tussen ons in mag komen liggen. Overigens is binnen een polyamoureuze relatie wel biseksualiteit mogelijk, maar dat terzijde.

Biseksualiteit kan heel goed in een monogame relatie ook met iemand van het gelijke geslacht.

Biseksualiteit is niet een open deur voor een andere relatie.

Biseksualiteit is net als alle andere oriëntaties en genders geen ziekte die te genezen is en al helemaal niet met stevige seks.

Biseksualiteit is geen vrijbrief om met iedereen maar seks te willen, ga naar de Wallen en leef je uit. 

Als ik dan kijk naar de vraag of al die activiteiten nog wel nodig zijn? Zolang de heteronormatieve wereld zich vooral bezighoudt met de heteronormatieve norm, dan kan ik daar alleen maar "ja" op antwoorden.