Samenleven of Samen Leven.

Hier in ons vrije Nederland leven we met heel veel verschillende mensen, op een relatief klein stukje aardkloot. De kans dat je binnen jou leefomgeving mensen treft die anders denken dan jij, is daardoor vrij groot.
Op zich natuurlijk niets mis mee en over het algemeen leeft men ook samen in harmonie. Het kan echter niet uitblijven dat er wel eens strubbelingen ontstaan, wat dan wel weer een logische reactie is van onze verschillende levensstijlen en gedachtegangen.
Welke levensstijl dan de juiste is, dat laten we dan in het midden, want iedereen vindt zijn eigen levensstijl toch de meest aangename anders zou je deze niet naleven. Door deze verschillen in mensen, worden we ook gedwongen om over dingen na te denken. Sommige mensen doen dit uitgebreid en andere mensen liever niet omdat het een ver van je bed show lijkt, wat op zich dan wel vrij kortzichtig is. Wordt de samenleving niet een klein beetje beter als je samen iets meer investeert in diezelfde samenleving?

Vanaf ons achttiende levensjaar, worden we beschouwd als volwassenen en mag je daadwerkelijk gaan nadenken over de samenleving.
Je krijgt dan een bijzonder recht en dat is het stemrecht. Ik vraag me alleen wel af of een volwassen persoon van 18 jaar in staat is om dergelijke keuzes over de politiek daadwerkelijk te maken, zonder zich te laten misleiden door wildgroei binnen de politieke partijen. Als ik naar mezelf kijk uit die tijd, ik was daar eigenlijk niet mee bezig en heb zeker tot mijn eenentwintigste gestemd op de partij die m'n vader ook stemde. Gelukkig was er in die tijd nog niet zoveel wildgroei als nu en lag de keuze iets minder gecompliceerd. Je stemde links, rechts of ergens in het midden, wat dan weer samen paars vormde.
Deze keuzes werden echter grimmiger toen Pim Fortuyn zijn LPF startte. Mensen kregen ineens andere ideeën, althans ze durfden meer voor die ideeën uit te komen, of voelden zich enorm verbonden door de gedachtegang van Pim. Hij zei namelijk precies wat zij niet durfden te zeggen. Pim had echter ook een grote hoeveelheid tegenstanders, wat uiteindelijk resulteerde in de moord op Pim Fortuyn in 2004. Dat dit heeft kunnen gebeuren is al iets om over na te denken, maar het feit dat iemand blijkbaar het politieke spelletje niet kent en iemand door het hoofd schiet vanwege zijn politieke ideeën, dat vind ik persoonlijk nog veel grimmiger in het vrije land als de onze.

Na de dood van Pim, werd het een tijdje rustig in politiek Nederland, tot Geert Wilders in 2006 ten tonele kwam met zijn PVV. Hij bracht een ware aardverschuiving binnen Nederland. Door hem werd de vrije Nederlander 'gedwongen' om na te denken over de medelanders. En dan met name de medelander met een 'buitenlandse' geloofsovertuiging. De Islamitische Nederlander kreeg het zwaar voor de kiezen. Door de extreme uitspraken die hij deed en nog steeds doet, ontstond er een soort kloof tussen de mensen. Hoe het brein van sommige Nederlanders dan weer werkt dat weet ik niet, maar het vandalisme op moskeeën werden wekelijkse kost in het nieuws. De medelanders waren ineens geen buren meer, maar de Marokkanen of de Turken van hiernaast. Als er iets was gebeurd, dan was er altijd de jongen met een een licht getinte huid of het buitenlandse accent. Door de jaren heen profileerde Geert Wilders zich als statement voor de mensen die eigenlijk niet wisten wat ze precies moesten. Op zich had hij wel een aantal goede ideeën, al vervaagden die sterk in de laatste jaren.
Als nuchtere Hollander, kom je er al snel achter dat de daadwerkelijke politieke standpunten van Geert Wilders, nooit waargemaakt zouden kunnen worden, al zou hij het nog zo graag willen. Hierdoor werden ineens de standpunten over de buitenlandse medemens zijn daadwerkelijke standpunt. En die vind ik best griezelig als je kijkt naar sommige ideeën die hij heeft.

Het meest griezelig vind ik wel dat ook ik bepaalde vooroordelen had aangenomen als waar. Nu heb ik nooit PVV gestemd en zal dat ook nooit doen, maar toch stiekem in je onderbewustzijn, neem je er toch wel wat van mee. Hoe vervelend ook. En eigenlijk zonder me er echt in te verdiepen. Terwijl ik wel echt walg van sommige uitspraken. Dus ook mijn brein is licht op de hobbel gegaan.
Wel was ik in mijn bovenbewustzijn ervan overtuigd dat de mensen die Geert beschrijft, niet allemaal zo extreem zijn als hij beschrijft. En dat er vast hele ruimdenkende Islamitische mensen in Nederland wonen. En zonder eigenlijk echt te zoeken, heb ik ze gevonden! En niet eens ver weg, nee echt gewoon hier om de hoek. Fantastische mensen. Mensen die eigenlijk dezelfde normen en waarden hebben als ons. Mooie mensen. Mensen die eigenlijk net als Nederlanders gewoon geaccepteerd willen worden door de Nederlandse medemens, die het hun soms erg moeilijk maakt. Ze hebben zeker niet in alle gevallen te maken met vooroordelen, maar Geert Wilders maakt het ze niet heel makkelijk daar hoef je dan weer geen Islamiet voor te zijn om dat te zien. Er zijn namelijk heel veel mensen die alles voor waar aannemen, bewust of onbewust.

Omdat ik eigenlijk wel klaar was met mijn eigen vooroordelen, ben ik met mensen in gesprek gegaan. Voornamelijk Islamitische mensen. Mensen die deze geloofsovertuiging actief aanhangen, maar niet extremistisch, want ik kwam er al snel achter, dat dat weer niet zo veel te maken heeft met het geloof maar met een interpretatie hiervan.
In alle gevallen, heb ik ze voor het gesprek de mogelijkheid geboden om nee te zeggen. Helemaal gezien mijn geaardheid, wilde ik ze niet in verlegenheid brengen op het moment zelf. Er was niemand die daar ook maar een beetje moeite mee had, althans dat hebben ze niet aan mij laten merken. Hele bijzondere gesprekken zijn het geweest. Iedereen met een eigen verhaal, maar allemaal met passie voor het geloof. Gek genoeg kwam ik erachter dat Islamitische mensen in vele opzichten vaak ruimdenkender zijn dan bijvoorbeeld de Christenen van de oude stempel.

De Islamitische mensen zeggen eigenlijk allemaal dat de verschillende overtuigingen erg op elkaar lijken, maar dat zul je een Christen toch niet zo snel horen roepen. Terwijl als je de tien geboden allemaal naast elkaar legt, dan lijken ze toch verdacht veel op elkaar. Ik vind het dan wel vrij bizar dat sommige mensen dit dan niet zien, maar goed dat is dan denk ik die nuchterheid van een ongelovige.
Omdat het ook een aantal gevluchte mensen zijn geweest die ik heb gesproken, heb ik besloten om verder geen namen te noemen in dit geschreven stuk.

Het meest bijzondere, inspirerende en mooie gesprek wat ik hierin heb mogen voeren, is met een Islamitische jongeman van dertig jaar oud. Dat kleine beetje vooroordelen die ik nog had, zijn echt helemaal door hem weggenomen. En dat binnen vijf minuten van ons gesprek van ongeveer anderhalf uur.
Ik had hem toch wel een beetje het vuur aan de schenen gelegd, dacht ik, maar was er al heel snel achter dat deze zeer ruimdenkende Islamitische Turkse Nederlander, helemaal geen vuur nodig had. Wat een fantastische persoonlijkheid. Respectvol, luisterend naar wat je te vertellen hebt ook als lesbische vrouw, en open staan voor meningen van anderen. Kortom, alles waar ook maar een vooroordeel aan te behalen viel, was nu echt volledig weg. Maakte me wel een beetje onzeker overigens. Ik had verwacht dat er nog een vooroordeel overeind zou blijven, maar niets van dat alles. Het meest bijzondere uit ons gesprek vond ik nog wel dat hij zich eigenlijk best druk had gemaakt over de steigerambtenaar. Hij vond het zo goed dat deze ambtenaren nu verleden tijd zijn.
Nou dat was het laatste vooroordeel die smolt als sneeuw voor de zon. Geweldig om te merken dat ook daarna ineens een hele andere jongen aan de andere kant van de telefoon zit. Niet de Islamitische Turkse Nederlander, maar gewoon Nederlander. Nederlander die passioneel is over zijn geloof, maar zeker niet extreem.
Hij heeft een zoektocht gehad om te kijken welk geloof het beste bij hem paste. Ook hierin is het Christendom zeker voorbij gekomen.
Gek is wel dat ik het me niet kan voorstellen dat hij een Christen zou zijn. Zoals hij vertelde over zijn geloof, zo liefdevol. Niet om iemand ook maar op wat voor manier te bekeren tot, maar echt vanuit het hart. Ik merk dat het best moeilijk is om goed te beschrijven en die passie echt op papier te zetten. Het is ook echt een gevoel.
Niet dat een Christen niet passioneel over zijn geloof kan vertellen, want dat doen ze absoluut, maar op de één of andere wijze toch met een ander gevoel daarbij. Een mooie vergelijking vind ik eigenlijk wel dat het Christendom overeenkomt met een gezongen smartlap, mooi maar ook met een trieste ondertoon. En de Islam komt dan overeen met een opera veel meer variatie in toonhoogte en soms de uitdaging zoeken om de hoge noten te halen.
Nu heb ik het geloof altijd iets moois gevonden. Niet om zelf te geloven, want dat doe ik echt niet, maar wel de boodschap erachter en vooral de troost en liefde die men erin kan vinden. Vooral de liefde voor elkaar en de mensen om je heen.
Naastenliefde staat in vele geloofsovertuigingen erg centraal, en vooroordelen de kop in drukkend, in de Islam denk ik misschien nog wel het meest, althans het meest benoemd door de aanhangers.
Nu hebben we natuurlijk allemaal ogen gekregen, en zien we uiteraard ook het nieuws. De strijd tussen alle geloofsovertuigingen is nieuws van alledag. En hier kun je ook niet je ogen voor sluiten. En uiteraard zie je hierin ook over het algemeen de extreme gevallen, wat voor het nieuws ook wel logisch is. Ik vraag me alleen af of het ook zo zou zijn beschreven of verteld als het om het Christendom ging. Op de één of andere manier, vertellen ze hier maar weinig over, terwijl binnen het Christendom ook vreselijke dingen gebeuren als je kijkt naar de extremen. Maar blijkbaar wordt dit gedoogd of wordt niet over gesproken uit angst.
Ik was echter heel blij met een interview die werd uitgezonden met een Islamitische vader. Deze vader is wat mij betreft echt een held. Met gevaar voor eigen leven, legde hij uit dat het voor hem voelde als falen dat zijn zoon zich had aangesloten bij de Jihad, en was vertrokken naar Syrië. Juist omdat de Islam daar voor hem niet om draaide, maar dat dat daadwerkelijk draaide om die naastenliefde die hij voelde.
Wat voor statement heb je nog nodig. Mensen die eigenlijk zoveel liefde bezitten voor een geloof, en daardoor ook voor de medemensen, wie ben ik dan als ik zeg dat dit fout is? Dat zou vrij extremistisch overkomen.
Nu kun je dit verhaal als enkeling zien, maar ik denk juist dat je de extreme verhalen als enkeling moet gaan zien. De grote Islamitische gemeenschap in Nederland niet meer zien als aparte gemeenschap maar als Nederlanders met een passie voor een mooi geloof. Een geloof wat hun troost bied en liefde geeft op het moment dat ze het nodig hebben. Wat eigenlijk gelijk is in alle geloofsovertuigingen.
Ik ben sinds het gesprek dat ik voerde met deze jongeman me meer gaan beseffen dat we eigenlijk, meer dan we allemaal beseffen, één zijn. Één samenleving die met z'n allen samen leeft. Want als je alle omhulsels weg laat, zijn we allemaal hetzelfde. En als we nu allemaal een beetje meer liefde kunnen opbrengen voor de naasten, wat zou dan de wereld een stuk mooier worden.
Eigenlijk fantastisch dat je door een goed gesprek echt naar elkaar toe kan groeien. Gewoon door wederzijds respect. Ik zou iedereen willen aanraden om eens dit soort gesprekken te voeren. Het maakt je onzeker, opent je ogen en helpt je om vooroordelen weg te nemen. En ik kan uit ervaring spreken, dat geeft een goed gevoel!