Dood, doodswens en levenslust 

 

Als kind was het vaak de vraag: Wat is dood?

Niemand kon het me echt goed uitleggen. Mijn ouders hebben er nooit heel moeilijk over gedaan. Ik zie alleen nu achteraf, nu ik zelf kinderen heb, wel de worsteling die zij ook hebben gehad naar ons als kinderen. Want wat geef je je kind mee over de dood en wat niet. Het allerbelangrijkste was dat dood verbonden is met leven. De enige zekerheid die er is.

Dood is alleen altijd een stukje van het leven waar mensen liever niet over praten. Niet in de laatste plaats omdat dood vaak staat voor verdriet en gemis.

 

Toen mijn beste vriend Niels bijna vier jaar geleden plotseling overleed, greep de dood me letterlijk en figuurlijk naar de keel. Ineens was dood niet meer iets wat bij het leven hoorde, maar was het een deel van mij geworden. Een stukje leven wat als gepanserd glas in duizenden stukjes uiteen was gespat en werd door de dood weer in elkaar gelijmd.

Het is iets ongrijpbaars, wat jou ineens bij de hand pakt en je eigenlijk de weg wel wil wijzen. Iets wat je continu in je nek hijgt. Iets wat jou graag wil hebben zonder dat je hoeft te solliciteren.

 

De eerste gedachte om Niels per direct achterna te springen, werd snel achtervolgd door schuldgevoel voor deze gedachten en boosheid dat hij me door de vingers was geglipt en ik het niet in de gaten heb gehad.

De wanhoop van "Hoe nu verder" en "Ik kan niet zonder jou" was groot.

Afscheid kon ik niet nemen. Nee, wílde ik niet van hem nemen. En toch was het onomkeerbaar.

 

Alleen als de dichte mist van dood is opgetrokken, voltrekt zich iets wat veel mensen vergeten.

Daar is ineens weer dat stukje blauw in de lucht. Één stukje. Tussen de grauwgrijze donderwolken. 

De zon doet haar best om zich door dat gaatje blauw te wurmen. 

De straal die je gezicht bereikt doet je beseffen dat dood niet alleen maar verdriet en gemis betekent, maar ook mooie herinneringen en waardevolle momenten.

Elke donderwolk die ruimte maakt, laat je zien dat dood bij het leven hoort en maakt de dood minstens zo waardevol is als leven.

 

Angst voor de dood heb ik niet. Ik laat het gebeuren dat de dood me af en toe bij de hand pakt om me een stukje van het leven te laten zien. 

Als het ooit zover is dat mijn levenslust verdwijnt, wat hopelijk nog wel even duurt want het er lol in, dan huppel ik hand in hand mee en omarm ik dood net als leven.

 

Ik hoop dat de mensen die ik ooit achterlaat, dat stukje blauw tussen de donderwolken gaan zien en zich beseffen dat je het leven moet leven met alles wat je in je hebt. En dat dood een plekje krijgt die je moet koesteren dat verdient het. 

 

*