De preutsheid van de mensheid lijkt soms steeds extremere vormen aan te nemen.
Zo moeten we al blozen bij het zien van een piemelknuffel en zien we plaatjes van geslachtsorganen in de biologieboeken, dan schieten we spontaan in de vlekken.

Ik verbaas me hier met regelmaat over. Is het niet zo dat we die organen allemaal hebben?
Als we onder de douche stappen en onze eigen "naakte waarheid" in de spiegel zien, worden we daar dan ook ongemakkelijk van?
Wij zijn toch allemaal als zaadcel en eicel begonnen in zo'n geslachtsorgaan. Tachtig procent van de vrouwen wordt op een "normale" manier zwanger.
Ik denk dat zwangere vrouwen je heel raar aan zullen kijken als je ze een viezerik noemt, omdat ze seks hebben gehad.
Sommige mensen vinden een kind krijgen iets wonderlijks, maar hoe het kind daar terecht is gekomen daar sluiten we ons voor af.
Bloemetjes en bijtjes daar hebben we het niet over.

Moet je je kinderen altijd beschermen tegen naakt?
Of moet je ze juist meenemen in het feit dat wat ze hebben iets normaals is. En moet de bescherming die je ze meegeeft zich vooral beperken tot het feit dat niemand daar ongewild aan mag komen.

Nu weet ik uiteraard dat juist op het gebied van gender er heel veel verschillen zijn en dat het echt niet allemaal zo zwarte-wit is als alleen maar het geslachtsorgaan, maar als je al ingewikkeld doet over een piemel, pielemoos, pik of een plasser, kut, flamous, hoe je het maar noemen wil, hoe kun je dan ooit een acceptatie creëren voor alle andere varianten.
Dat gaat niet als je überhaupt niet durft te erkennen dat er een geslachtsorgaan bestaat en deze ver bij iedereen vandaan houdt.

Nu is het al snel onlosmakelijk verbonden met een stukje seks en dat vinden we helemaal ongemakkelijk.
Afgelopen week werd in Amerika een docent ontslagen omdat ze de stripversie van het dagboek van Anne Frank liet lezen aan de kinderen.
Deze bevat passages waarin Anne de geslachtsdelen beschrijft. Ook raakt ze een keer de borsten aan van een vriendin.

Naast het feit dat het boek een enorme verrijking is van onze vaderlandse- en wereldgeschiedenis, horen fantasieën ook bij deze geschiedenis.
Deze fantasieën zijn tijdloos en kom je in alle lagen van de geschiedenis tegen.
Zo zijn er grotschilderingen gevonden waar enorme piemels zijn afgebeeld.
En als ik het kostuumdrama moet geloven, zaten de korsetten niet alleen maar te strak omdat ze hard werden aangesnoerd.

Iemand die roept geen fantasieën te hebben gehad als kind of jongvolwassene die liegt. En misschien heb je ze als volwassene nog wel.
En iemand die zegt nog nooit een onbereikbare verliefdheid te hebben gehad, die liegt ook. Hingen we niet allemaal massaal de posters van die onbereikbare liefdes boven ons bed?

Blijkbaar is het in de ogen van sommige middelbare(!) scholen in Texas iets wat jongvolwassenen niet mogen hebben.
Ze mogen niet worden blootgesteld aan fantasieën van een leeftijdgenoot. Of aan geslachtsorganen waar ze over fantaseren.

Deze jongvolwassenen staan dus aan het begin van hun seksuele ontwikkeling die ze niet mogen hebben. Althans niet zichtbaar. En ze moeten hier vooral over zwijgen.
Nu ben ik geen wetenschapper, maar ik voorzie daarin toch problemen.

Maar ja... Wie ben ik...

Precies...
De schrijver van een kutcolumn...

*