Respectloze acceptatie en oeverloos gedoogd gelul.

 

In de afgelopen maanden heb ik vele gesprekken mogen voeren. Vaak lange gesprekken, maar vooral inspirerende gesprekken.

De gesprekspartners liepen erg uiteen, van medestanders in het project, tot best wel tegenstanders van de LHBT gemeenschap, althans dat was vaak de eerste gedachte voor ik het gesprek in ging. Vaak door vooroordelen die door anderen al waren geschetst en waardoor ik ook zelf vaak onbewust al licht bevooroordeeld het gesprek in ging.

Overigens zou ik dat natuurlijk glashard ontkennen als je me het zou vragen, want bevooroordeeld wil ik niet zijn maar hé ik ben ook maar een mens! Wel ben ik een mens die open staat voor het tegendeel, dat dan weer wel.

In de gesprekken die ik voerde heb ik altijd geprobeerd om mijn eigen gedachten en meningen aan de kant te zetten en altijd respect de boventoon te laten voeren, ook naar mensen toe die een andere mening er op nahielden dan ik. Ook speelde mijn oprechte interesse in mensen een grote rol, misschien is die wel iets on-aardser dan de gemiddelde mens.

De fantastisch mooie gesprekken die ik met verschillende moslims heb mogen voeren zijn voor mij eigenlijk wel echt hoogtepunten en heb hier heel veel van geleerd.
Over de islam, maar ook hoe de gedachtegang is over de LHBTers.

Een steeds terugkerend iets is respect en acceptatie waar de meeste moslims best een mooi standpunt in hebben genomen.

 

We zitten altijd maar zo te hameren op de acceptatie van de LHBT gemeenschap, want dat vinden we belangrijk, wij moeten kunnen zijn wie we willen zijn.

Dit klopt ook want iedereen wil graag het recht om zichzelf te zijn en gelukkig hebben we dit recht in Nederland ook.

Toch denk ik; en misschien schop ik nu tegen vele benen aan en wordt er gezucht dat je weer zo’n huisvrouw hebt die het allemaal zo goed weet, want we hebben al zoveel werk verzet, enzovoorts enzoverder.  Toch denk ik dat we de acceptatie nu wel kennen en die komt niet echt van de grond.

Ja van je eerste kringetje mensen om je heen, daarvan mag je verwachten dat ze jou accepteren zoals je bent, maar die dikke laag daar omheen van mensen die tot kennissen kunnen worden gebombardeerd.

Waarom moeten die mensen alles van jou accepteren? Het zou dan ook zo moeten zijn dat ik alles van andere mensen accepteren moet, en dat doe ik ook niet.

Ik vind het totaal onbelangrijk wat die mensen van mij vinden.

Dat de wet mij beschermt daarin vind ik wel een groot goed, maar dat is een andere insteek.

 

Waar ik wel extreem veel moeite mee heb is dat respect tegenwoordig niet of nauwelijks meer is. Hierdoor krijg je mijn inziens een compleet scheve verhouding die leidt naar onwetendheid, onbegrip, woede en agressie.

Doordat er weinig respect is, krijg je ook al snel dat de acceptatie ook leeg is. En als je lege acceptatie hebt, wat bereik je dan verder nog? Volgens mij helemaal niets. Ja je krijgt een soort gedoogde lege acceptatie zonder respect.

Overigens krijg je ook hetzelfde de andere kant op, want als ik soms berichten voorbij zie komen is het respect voor de gemiddelde moslim of Marokkaan ook niet bijster hoog, omdat men niet meer met elkaar durft te praten. Men heeft een bevooroordeeld beeld gevormd van een hele groep mensen en als er iets vervelend is, dan is het wel een bevooroordeeld beeld van een groep waar jij toe behoort.

 

Het “ja maar hij accepteert mij niet dus ik praat niet met hem” vind ik echt oeverloos gelul en je komt dan inderdaad nergens meer en kwakt daar ook gelijk een deur dicht die misschien wel op een kiertje stond. Wat als je die acceptatie nu eens weg haalt? Wat is er dan nog over? Precies. Niets. Ja twee gezichten als een oorwurm en twee haast puberale ruggen tegen elkaar, te trots om echt een stap te zetten. En dan heb je ook nog “Laat ze maar naar mij toekomen” Tuurlijk laten we gewoon lekker wachten op de ander…

Wanneer gaan we zeggen “Ik respecteer je tot in mijn tenen zullen we een keer een goed gesprek hebben en kijken naar meer raakvlakken?”

Klinkt gek hè. Onnatuurlijk ook, maar ook doodeng. Je stelt je namelijk open voor iets wat totaal onbekend is.

Leuke is wel dat je dan een echt gesprek hebt. En je hoeft het aan het einde van het gesprek niet eens te zijn, dat is helemaal niet de insteek van een goed gesprek. Het kan wel inzichten geven die je anders niet zou hebben gezien, en wat je mening misschien wel iets veranderd.

En je leert iemand veel beter kennen dan alleen maar het feit dat diegene iets van jou niet accepteert.

 

En het leuke is, omdat je een open gesprek voert met iemand heb je gelijk het respect te pakken. Het vergt namelijk gruwelijk veel moed om dit te doen. Alsof je midden op het museumplein je kleren uit trekt en je compleet blootgeeft. Dit vergt erg veel moed, kracht en durf.

Overigens doe je dit op het museumplein, zullen er ongetwijfeld mensen zijn die deze durf niet snappen en de politie bellen.

Dit kan je bij een open gesprek ook gebeuren, niet zozeer dat je meteen de politie achter je aan krijgt, maar wel dat mensen je durf niet snappen. Die vinden je irritant en vervelend, komt ze weer aan met haar goede gesprek.

Laat het dan vooral los, trek je kleren weer aan en vertrek met opgeheven hoofd. Het heeft niet aan jou gelegen! Deze mensen hebben dan een andere benadering nodig, en welke benadering kan soms lastig zijn om dit uit te vogelen.

Zo voer ik al jaren gesprekken met iemand en heb na elk gesprek niet het gevoel dat er ook maar één woord is begrepen, zitten echt in een totaal andere golflengte. Dit wekt frustraties op, omdat het niet mijn beoogde resultaat heeft. Tot voor mij na een jaar of acht de maat echt vol was. 

Mijn rustige aard was ineens verdwenen, ik stond te trillen op mijn benen, begon acuut te huilen en stond met gebalde vuisten voor mijn gesprekspartner. Ja hoor heb je het gesodemieter al… Boos…

Na hem te hebben toegebeten dat hij zijn bek moest houden en nu eindelijk een naar mij moest luisteren omdat ik er nu echt helemaal klaar mee was, zakte hij terug in zijn stoel en keek mij met grote ogen aan. Zo had hij mij nog nooit gezien, sterker nog, zo heeft nog nooit iemand gezien. De grens was bereikt en met een enorme klap verpulverd net als die acceptatie die veranderde in respect.

Mijn hele relaas heeft hij mij niet meer onderbroken. Hij heeft mij uit laten razen, en dat was de verstandigste keuze die hij kon maken.

Het mooie was wel dat ik in zijn blik iets zag gebeuren. De minachting die hij altijd had gehad, veranderde in respect. Iets wat ik nog nooit van hem had gezien. Het raakte mij.

Toen ik was uitgesproken keek hij mij aan en zei alleen maar: “Je hebt gelijk”

Mijn boosheid zakte weg en maakte plaats voor verdriet, waarom heb ik acht jaar moeten wachten op die drie woorden? Even niet de schuld bij mij, maar mijn gelijk. Duizelingen, ongeloof.

Een vriend van me zei altijd, wees altijd lief en lukt dat niet wees dan correct. Was ik dan nu correct? Was ik nu te lang te lief geweest? Was deze correcte boosheid wel juist? Zomaar een zee van vragen die door mijn hoofd flitsten 

Ik heb nog nooit zoveel verschillende emoties in nog geen kwartier tijd gehad. Ik was bekaf. In de middag belde hij nog, om me te vertellen dat hij mij begreep en dat ik echt gelijk had. Ik waardeer enorm dat hij die stap heeft gezet en zit dit met lichte trots op te schrijven.

Trots op feit dat ik eindelijk na al die jaren een keer respect kreeg en dat er naar mij werd geluisterd. En niet meer die acceptatie die volledig leeg was en uiteindelijk niets voorstelde. En zo bleek boosheid ineens de sleutel te zijn om dit te bereiken en waar ik acht jaar lang naar heb gezocht.

Dus op de vraag of ik liever acceptatie of respect wil, kan ik maar één ding zeggen.

RESPECT.