Geschokt...

Het is donderdagochtend, zoals elke ochtend ben ik net voor de wekker aan klaarwakker.
Ik pak mijn telefoon en ga net als elke ochtend even de sociale kanalen bij langs.
Mijn aandacht bleef steken bij een artikel.
"Agent gewond na steekincident"

Ik voel een lichte schok. Ik ken door mijn bedrijf en project inmiddels een groot aantal agenten die bij mij bekend zijn als oprechte mensen met het hart op de goede plek.
Ik app het artikel naar een bevriende agent en krijg alleen een emoticon met een traan terug.
Dat is exact wat het met de collega's doet, sprakeloos, emotioneel, boos en misschien zelfs wel lichte angst.

Deze collega werd, nadat hij de twee jongens had aangesproken over de avondklok, snel en hard in het gezicht en hals gestoken met een mes.
Hij is nu buiten levensgevaar, maar de impact die dit soort dingen heeft is enorm.
Ik vind het een bizar incident en het onbegrip is enorm.
Hoe dan? Waarom dan? Hoe verzin je het om überhaupt iemand neer te steken? En eigenlijk zijn dit nog nette vragen, want eigenlijk zou ik ze door elkaar willen schudden en wat respect bij willen brengen.

Ik ken de agent in kwestie niet, maar als ik zie wat voor weerslag dit heeft op het hele korps en ook ver daarbuiten, dan sluipt er een stukje walging mijn lijf binnen.
Mensen die gewoon hun beroep uitoefenen. Die dit beroep hebben gekozen vanwege een bepaalde passie.
Ik vind het heel lastig om me er een voorstelling van te maken dat je met zulk buitensporig geweld te maken krijgt tijdens het uitoefenen van je passie en eigenlijk voor je leven moet vrezen.

Nu ben ik altijd van de dialoog, en is mijns inziens de enige weg naar echte verandering. Maar wat als dat stukje met grof geweld wordt belemmerd? We zijn elkaar behoorlijk aan het verliezen op die manier. En ga nou niet roepen dat het de schuld is van de avondklok, want die prikt niet met zijn wijzers deze agent het ziekenhuis in.
En ook Rutte prikt niet met zijn zakmes deze mensen neer. Nee dit is een daad van deze jongens zelf.
Jongens die naar mijn mening volledig respectloos zijn, maar ook het respect wat ze zelf zouden willen hebben met een paar messteken om zeep hebben geholpen.
De boosheid die overheerst heeft vele lagen.
Boosheid vanwege het feit dat er een leven in gevaar is gebracht, maar ook boosheid dat er een beroep blijkbaar niet meer op een fatsoenlijke manier kan worden uitgevoerd.
Nu mag angst nooit de raadgever zijn, vooral niet bij agenten, maar achter die agenten zitten ook geliefden, en vaak zelfs kinderen die hun partner, vader of moeder graag weer heel thuis willen zien.

Ik wens de agenten in kwestie alle kracht en beterschap.
En alle agenten die op wat voor manier ook verbonden zijn aan het korps en daarbuiten een enorm hart onder de riem. Keep on the good work.

#respect #vanhulpverlenersblijfjeaf #politie #politiegroningen #toppers