Vrijheid van mening

 Deze term hoor je de laatste dagen weer veel voorbij komen.

De aanslagen in Parijs zijn voor velen een aanleiding voor het rondstrooien van deze term.
Aldus velen worden we belemmerd in het uiten van deze mening, omdat je dan je leven niet meer zeker bent.
Maar is deze vorm van mening uiten wel een uiting van een mening, of is het het bespotten van een groep mensen en een geloofsovertuiging. Is die grens niet heel erg vervaagd?
Laten we voorop stellen dat deze aanslagen door niemand worden goedgekeurd, en dat dit absoluut een verkeerde uiting van woede is.
Sowieso is woede nooit een goede raadgever, maar buiten dat is geweld in alle vormen afgekeurd.
Toch zijn vele mensen in Nederland erg goed in het over één kam scheren.
Let wel, er zijn 3 mensen die een bloedbad aanrichten, dus de hele islamitische bevolking is verkeerd.
Nu vinden vele mensen zichzelf niet extreem, maar deze gedachte vind ik vrij bizar.
Ook viel half Nederland over Peter R. de Vries omdat hij begrip zou hebben voor de aanslagen.
Er zijn echter in deze twee dingen, alleen zien mensen dat niet of willen het niet zien.
Peter verkondigde dat hij de aanslagen ten alle tijde afkeurde, maar dat hij wel begreep dat mensen boos werden over de cartoons, omdat deze als zeer schokkend worden ervaren.
Het woord begrip en het woord woede slaan hierin op elkaar en niet op de aanslagen die staan hier los van.
Dus het begrip voor de aanslagen is er ook niet. Ook niet van de islamitische medemens overigens, want die keuren deze af. Deze moordpartij heeft namelijk niets te maken met de Islam.
Om een lang verhaal maar iets in te korten, tussen begrip en begrijpen zit een groot verschil!

Er zijn nogal wat mensen die graag alles op één hoop gooien, dus het begrijpen van de boosheid, is een begrip voor de aanslagen.
En de cartoons die worden gemaakt zijn vrijheid van meningsuiting en alle mensen die dit als vervelend ervaren, hebben lange tenen.
Wat ik me echter afvraag is of deze uiting wel als een mening is bedoeld.
Het doelbewust dan wel onbewust kwetsen van mensen, is een definitie van pesten.
Stel je kind zou op school elke dag een schokkende tekening maken van de juf of meester. Wordt het dan gezien als het uiten van een mening, of krijgt je kind applaus? Ik denk het niet. Ik denk dat je als ouder na een paar tekeningen een keer op school wordt uitgenodigd.
Nu kun je denken dat het heel ver gezocht is, maar het is een simpel voorbeeld van hoe een cartoon of tekening over kan komen. Cartoons met een boodschap zijn goed, maar als deze boodschap kwetsend is, moet je je als cartoonist misschien achter de oren krabben of je deze boodschap wel wil verkondigen. Wat is het belang van het verkondigen van een boodschap.
Op zich al heel veel stof om over na te denken, maar het blijft een feit dat er een bloedbad is aangericht wat nooit had mogen gebeuren.
Ga een dialoog aan met elkaar. Voer een discussie. Leg elkaar niet op hoe je erover denkt, maar luister naar elkaar en respecteer elkaar in de keuzes die men maakt. En laat elkaar vooral in de waarde, en hou op met vingerwijzen. Bloedvergieten is nooit maar dan ook nooit een oplossing.