Het volgende verhaal is het levensverhaal van een bijzonder persoon.
Een in een hokje geplaatst persoon. En niet in een bepaald prettig hokje.
Ruige jonge, crimineel, iemand die geen liefde kent. Zouden zomaar termen kunnen zijn die mensen zouden gebruiken als ze op zijn uiterlijk af zouden gaan.
Ik hoop dat deze toch best schrijnende vooroordelen na dit verhaal iets minder zullen worden.
Dat men verder leert kijken dan het uiterlijk van iemand. 

Uiterlijk of Innerlijk

16 jaar was hij toen hij verkering kreeg met zijn grote liefde.
Samen oud worden. Dat wilden ze. Later werd dat tot de dood hen scheiden zou.
Als je het hele verhaal hebt gelezen, wordt deze laatste uitspraak ineens heel betrekkelijk.
Samen kindjes krijgen, gelukkig zijn.
Hun geluk kon dan ook niet op met de geboorte van hun zoons. Het gezinsgeluk was compleet.
Tot zover zou men ook zomaar kunnen denken dat ze alles voor de wind gaat, dus zal het verhaal verder schrijven.
De namen van zijn twee zoons staan in sierlijke letters op zijn schouderbladen geschreven. Prachtig lettertype.
Hij draagt ze vol trots, zoals elke vader zou doen.
Vereeuwigd in de huid. Er nooit meer af te krijgen.
Voor altijd zal hij zijn beide kinderen met zich meedragen. Fantastische gedachte. Helemaal als je verder kijkt.
Na de gesprekken die we hebben gehad besef je dat er heel veel oneerlijkheid is.
Een van de twee namen is alleen nog in de huid en in het hart aanwezig. Helaas heeft het kindje niet ouder mogen worden dan 5 jaar en overleed aan leukemie.

Samen vochten ze zich door deze moeilijke periode. Samen gingen ze door, wat ook lukte. Samen kon dat.
Tot in 2013 het noodlot toesloeg. Zijn grote liefde werd door een aneurysma uit het leven weggerukt.
Ontroostbaar door boosheid en verdriet.
Maar hij vocht door, samen met zijn zoon.
Voorzichtig werden draadjes weer opgepakt. Alle eindjes weer zo goed en zo kwaad weer aan elkaar gebonden.
Ook nu nog na zoveel maanden, voert hij een gevecht met zijn verdriet.
Fragiel, soms een muur optrekkend. Logische angst om weer te verliezen.

Na dit verhaal had ik een brok in mijn keel en ik denk meerdere van de mensen die dit lezen.
Je voelt zijn verdriet, maar ook de enorme liefde die hij voor haar heeft gehad en nog steeds heeft.
Dat hij een fantastische vader moet zijn geweest voor beide kinderen en voor zijn zoon die hij nu nog bij zich heeft, ook zeker is.
Hoe hij verteld over hem, geeft je als luisteraar haast een trots gevoel.

Maar waarom dit emotionele verhaal. Wat heeft het te maken met het intro?
De man waar het om gaat is bedekt met tatoeages en heeft verschillende piercings.
Naar eigen zeggen heeft hij al zoveel pijn gehad, daar zijn de plaatjes en de extra gaatjes maar een schijntje bij.
Alles behalve crimineel
Alles behalve ruige jongen
Alles behalve liefdeloze man.
Er zijn maar weinig mensen die na zulke enorme verliezen de draad weer zo op hebben kunnen pakken. Het ruige zie ik dan ook niet zo. Sterk, dat wel en zowaar een beetje verlegen.
En zoals hij praat over zijn kinderen en over zijn vrouw. Zo liefdevol, zo mooi. En dat maakt het dan ook zo intens wrang.
Een vader die door het vuur gaat voor zijn zoon. En naar mijn weten is dat nog steeds geen misdrijf.
Was vaderliefde wel een misdrijf, dan was hij zeker een zware jongen.
Ik hoop dan ook dat diegene die dit lezen, verder gaan kijken dan het uiterlijk. Achter elk uiterlijk kan namelijk een heel schrijnend verhaal zitten.