Dit verhaal is niet geschikt voor jonge lezers.

Simpelweg omdat het verhaal te heftig is. Met name het hierop volgende intro van het werkelijke verhaal is eigenlijk te walgelijk om op te schrijven. Ik wil het echter wel doen, omdat alleen op die manier duidelijk kan worden gemaakt dat een verhaal twee kanten heeft.

Dit is een verhaal waarvan je vooraf eigenlijk al weet dat het weinig sympathie zal opwekken als het helemaal gelezen is.
En toch wil ik deze kant van het verhaal vertellen, al is het alleen maar omdat het een eyeopener zal zijn voor velen. Omdat velen zich er, net als ik, niet in verdiept hebben. Misschien ook uit angst om daar te dichtbij te komen. Ik denk dat dat nog wel het meeste in mijn achterhoofd heeft meegespeeld.
Dit was waarschijnlijk ook anders geweest als het slachtoffer een bekende was geweest. Dan had ik er niet zo luchtig over kunnen denken als nu.
Ook had ik dan deze kant van het verhaal waarschijnlijk niet willen zien, wat dan ook wel een logische reactie is na alles wat er is gebeurd.
En is het gebeurde goed te praten met dit verhaal? Nee, nooit! Maar misschien komt er wel een heel klein beetje meer begrip. Als is het maar een klein beetje, en worden hatelijke vooroordelen iets minder hatelijk.

Gevangen

De kleine jonge werd vastgehouden door zijn tante. Zijn oom friemelde met het kleine geslachtsdeel van de jongen.
Amper vier jaar oud met grote bange ogen. Langzaam ging zijn oom verder. Eerst met één vinger en later met twee. Het jongetje begon te huilen van de pijn. Zachtjes, maar met veel verdriet.
Al snel waren de vingers bedekt met een laagje bloed.
Ondertussen bracht hij zijn vrouw met zijn eigen geslachtsdeel op een hoogtepunt. Ze drukte haar neefje strak tegen zich aan toen ze dit hoogtepunt bereikte. De oom drukte langzaam zijn geslachtsdeel in zijn neefje.
De kleine jongen durfde niets te doen en niets te zeggen. Hij huilde alleen maar zachtjes op het moment dat zijn oom het hoogtepunt bereikte. Hij trok zijn neefje overeind en zette hem naast het bed. De kleine jongen kroop moeizaam naar een donker hoekje achter de kast waar hij in elkaar gedoken bleef zitten huilen.
Het gebeurde vaak als zijn oom en tante op hem pasten.
Ookal had hij ondraaglijk veel pijn, het was normaal geworden voor hem. Al was hij op een leeftijd waarop je nog niet heel goed beseft wat normaal is en wat niet. Dit besef kwam pas een paar jaar later.
De eerste poging om zichzelf van het leven te beroven, was op negen jarige leeftijd. Deze mislukte.
De jongen voelde zich gevangen in zijn gevoel en vooral ook in zijn lijf. Al op jonge leeftijd voelde de jongen zich al veel meer een meisje. En alle keren dat hij misbruikt werd, voelde hij zich steeds meer een ander en zag hij zichzelf steeds minder de jongen die hij was.
Het meisje was er altijd geweest, alleen liet zijn spiegelbeeld altijd iets anders zien. Met dit dagelijkse gevecht, kon het meisje moeilijk omgaan. De spiegel werd haar grootste vijand, samen met haar vader.

De man had zich bekeerd tot het geloof, en benoemde regelmatig dat hij zijn kinderen iets aan zou doen als ze er ook maar iets van andere ideeën op nahielden. Al deed hij zelf wel al het andere wat zijn zogeheten God verboden had.
Maar uit angst, bleef de jongen een jongen. Een jongen volledig verknipt door zijn verleden en zijn voorbeeldloze vader.

Toen de jongen dertien was, kon hij het niet langer verkroppen en liep weg van huis. Op straat groeide hij op tot jonge volwassen man, nog steeds op zoek naar zichzelf. Niet in staat om ook maar één zoektocht tot een goed einde te brengen.
Naarmate de jaren verstreken, begon de jongeman zijn seksuele diensten te verkopen. Niet omdat hij het wilde, maar omdat hij geld nodig had voor zijn verrotte leven op straat. De straat was hard en genadeloos, evenals zijn leven. Ook verdween de grens tussen goed en niet goed. Die grensvervaging werd later ook wel bestempeld als Borderline.
Misbruik was voor hem altijd “normaal” geweest, maar het besef dat dit eigenlijk niet het geval was, begon langzaam tot de jongen door te dringen. Misbruik zoals vroeger gebeurde niet meer, maar hij voelde zich wel vrijwillig misbruikt door de samenleving.

Tot die ene zwarte dag in zijn toch al donker gekleurde levensverhaal. In een vlaag van te veel factoren bij elkaar, vergreep hij zich aan de verkeerde.
Het kind was tien jaar oud.
De vraag echter of hij pedofiel is, die beantwoordde hij resoluut ontkennend.
Hij vond/vindt het verschrikkelijk dat hij in die waas zich aan een kind had vergrepen. Iets waar hij jarenlange pijn van had gehad, had hij nu zelf ook gedaan.
De manier waarop hij mij dingen duidelijk probeerde te maken, voelde je de jarenlange, ongelijke strijd. Hij heeft zijn straf verdiend, dat vindt hij zelf ook, maar of hij daadwerkelijk goed af is in een TBS kliniek en of hij daar daadwerkelijk als een beter mens uitkomt, ik weet het niet.
Ooit heeft iemand tegen mij gezegd, je kan beter een moord plegen dan een kind iets aandoen, dan heb je in de gevangenis geen leven meer.
Ontelbare keren werd hij in de kliniek misbruikt. De vrouw die hij zich nog steeds voelt die huilt, terwijl de man onherstelbare pijn moet doorstaan. Nog steeds, of eigenlijk alweer. Deze vrouw vertelde me dit verhaal, terwijl het mannelijke omhulsel de wonden likte. De vrouw die binnen de kliniek nooit tot uiting zal komen en die dus nog zeker een half jaar voor een tweedeling zal zorgen.
Nog niet zo lang geleden heeft hij wederom een poging gedaan om zelfmoord te plegen, wat wederom mislukt is. Het wrange is wel dat hij dagelijks wordt geconfronteerd wordt hiermee, want hij verblijft nog steeds in diezelfde kamer.
In de tijd dat ik dit verhaal op ben gaan schrijven, gebeurde er wel iets bijzonders.
De man die er in het begin van ons contact was, verdween langzaam. En terwijl hij verdween, kwam de vrouw steeds meer naar voren.
Ik noem haar ook bij haar vrouwelijke naam. Niet alleen omdat ik deze mooier vind als haar mannelijke naam, maar ook omdat hij zich als vrouw meer naar mij open stelde. Let wel een fysieke ontmoeting heeft nooit plaatsgevonden.
Ze was als vrouw ook rustiger, net alsof ze zichzelf dan kon zijn, wat ongetwijfeld ook zo is. Over ongeveer een half jaar komt zij vrij. Ik hoop van harte dan ze dan de strijd gaat overwinnen en daadwerkelijk als vrouw door het leven kan gaan. Geen pijn meer en geen verdriet. Gewoon hem achter zich laten en haar de hand schudden.

Nogmaals ik keur het absoluut af wat hij heeft gedaan, net als iedereen, maar zouden we niet allemaal verknipt zijn na een verleden als dit, die maar doorloopt naar nu. Zelfs in de kliniek.
Die ene fout, een hele beroerde, is nagenoeg onvergeeflijk. Zeker het slachtoffer en zijn/haar familie en naasten, zullen het hem nooit vergeven. Daar hoef je niet over na te denken.
Maar misschien als maatschappij toch een klein beetje. Helemaal nu het levensverhaal beschreven is.
Zoals ik al beschreef in het begin, denk ik niet dat ik veel sympathie heb losgemaakt. Wel weet ik zeker, dat je met name het eerste deel met walging hebt gelezen. Dus misschien ligt sympathie stiekem toe te kijken, naast sarcasme, absurdisme en woede. Als ik dat heb bereikt denk ik dat die missie is volbracht.
Ik wens de persoon achter dit verhaal rust toe. Dat hij als vrouw zijn echte ik zal terugvinden en het verleden achter zich kan laten, samen met de man die hij ooit was. Zonder dat ze te veel angst hoeft te hebben voor de maatschappij..