Twee moeders of twee vaders, kan dat eigenlijk wel.

Eigenlijk wel raar dat deze vraag juist van mij komt, want ik ben het levende bewijs dat het kan.

Als je echter kijkt naar de natuurlijke verschillen tussen man en vrouw, dan kun je, zelfs als biseksuele vrouw met een vrouw samen, maar één ding vaststellen: bij relaties tussen twee mannen of twee vrouwen kunnen er weinig ongelukjes gebeuren. Daar heb je dan weer man-vrouw voor nodig.

Toch zijn er heel veel lesbische vrouwen en homoseksuele mannen die net als wij een grote kinderwens hebben. Voor ons gold echter dat het laten staan van de pil niet het enige was om die wens in vervulling te laten gaan. Daar hadden we nog iemand anders voor nodig.

Er ging dan ook een behoorlijke tijd overheen vanaf het moment dat we het besluit namen om te proberen onze kinderwens in vervulling te laten gaan, tot het moment dat mijn vrouw daadwerkelijk zwanger was. Er bestaat een flinke wachtlijst voor donatie, mede omdat de anonimiteit van donoren inmiddels afgeschaft is.

Voor ons was vanaf het begin al duidelijk dat we graag een bekende donor wilden, niet voor ons, maar om onze kinderen de gelegenheid te geven op latere leeftijd hun vader te leren kennen. We hadden de meest schrijnende verhalen gehoord van kinderen die graag hun vader wilden leren kennen, maar bij wie dat niet mogelijk was omdat hun donor onbekend was. Dat wilden we niet voor onze kinderen. Toen we ons inschreven bleek dat de wachtlijst twee jaar was.

We hebben inderdaad twee jaar moeten wachten maar na de tweede inseminatie was het eindelijk zover: zwanger. Fantastisch!
We konden gaan nadenken over namen en hoe we het zouden gaan vertellen aan de aanstaande opa's en oma's.

Toen de zwangerschap acht weken was gevorderd, besloten we het aan onze ouders te vertellen. Wat een verrassing voor alle vier.
We wilden van tevoren niet weten wat het zou gaan worden, het moest een verrassing blijven. Wel hadden we allebei heel sterk het gevoel dat het een jongetje zou worden. Ook hadden we al heel lang de naam Lars in het hoofd.

De vraag of het wel kan dat twee vrouwen of twee mannen een kind krijgen wel kan, is eigenlijk nog steeds niet helemaal uit de wereld. Via de natuurlijke weg kan het niet, daar hoef je geen biologie voor gestudeerd te hebben. Maar als ik kijk naar onze kinderen, naar hoe ze opgroeien, dan denk ik dat niemand aan hen kan merken dat ze in plaats van een papa en een mama, twee mama's hebben.

Ik zie daarom nog steeds niet in waarom twee mama's niet zou kunnen. Mensen zeggen wel eens dat we daarmee homo’s maken. Nee dus. Dat ben je of dat ben je niet. Onze kinderen zijn nog niet aan de liefde toe. Lars heeft nog niet de leeftijd dat hij daarover nadenkt, Maud vindt liefde maar gek, en Nils is al jaren verliefd op zijn mama’s. Uiteindelijk hopen we dat ze thuiskomen met een persoon die ze gelukkig maakt, en kan het ons niet schelen of dat met iemand van hetzelfde geslacht is of niet.

Ik denk wel dat we het als ouders niet zo slecht doen. Het belangrijkste is de liefde die je je kind meegeeft en dat lukt aardig goed. Een gezinssituatie waarbij de ouders lange tijd bij elkaar blijven, is tegenwoordig niet langer vanzelfsprekend, gezien het aantal scheidingen dat er plaatsvindt. Dan kun je toch net zo goed als twee vrouwen gelukkig zijn met drie kinderen lijkt me.

Wat ik ook zo'n dooddoener vind, is als mensen roepen dat een kind een ‘mannelijk voorbeeld’ nodig heeft. Er is echter nog geen man geweest die mij heeft weten te overtuigen van het grote voordeel van zo’n voorbeeld. En wat zou het voordeel dan zijn? Dat het kind mannelijke dingen leert? Wat zijn dan mannelijke dingen? Dat papa op zaterdag langs de lijn staat op het voetbalveld? Ik dacht dat dat door de emancipatie inmiddels wel achterhaald was.

Nee, ik heb nog geen echte reden gevonden waarom wij een man nodig zouden hebben.
Er zijn onderzoeken gedaan waaruit blijkt dat kinderen een vader en een moeder nodig hebben. Deze onderzoeken heb ik echter nooit begrepen. Want wat wordt er onderzocht? Of een kind gelukkig is? Een kind dat beide ouders nog heeft, zal dit ongetwijfeld als geluk beschouwen of dat nu een vader en moeder, of twee ouders van hetzelfde geslacht zijn. Ik, als kind van gelukkig getrouwde ouders, beschouw dit ook daadwerkelijk als geluk.
Maar zou het anders zijn geweest als ik een kind was geweest van twee moeders of twee vaders? Ik denk het niet.

Het geluk van een kind is volgens mij gebaseerd op onbezorgdheid. Wanneer de ouders gelukkig zijn met de situatie, dan is een kind dat ook al snel.

Een kind voelt dingen goed aan. Het zal snel in de gaten hebben wanneer een ouder niet content is met een situatie. Dit zal een schaduw werpen over zijn geluksgevoel. Als je tijdens een ruzie aan een kind vraagt of het gelukkig is, zal het dit ontkennen. Stel je dezelfde vraag op een moment dat het allemaal lekker loopt, dan zal het dit als geluk beschouwen. Dit heeft niets te maken met het feit dat het ouders heeft van hetzelfde geslacht.

Het vooroordeel dat ouders van verschillend geslacht moeten zijn, is nog steeds niet helemaal weg. Ik denk ook niet dat dat helemaal zal gebeuren. Tegenstanders zullen er altijd blijven. Voorstanders gelukkig ook.

We horen vaak van mensen die ons beter leren kennen, dat ze eigenlijk niet meer zo stil staan bij het feit dat we twee vrouwen zijn. Het hoort gewoon zo. Ik denk ook dat dat onze kracht is. Niet alleen die van ons, maar van alle mensen die ‘anders’ zijn.

Wij zijn gewoon wij, en we zijn enorm trots op deze wij. En door deze trots leren we anderen dat wij ook maar gewoon mensen zijn. Mensen met veel liefde voor elkaar, voor de mensen om ons heen en uiteraard voor onze kinderen.
 
Voor zoon Lars, die net als alle andere tieners begint te puberen. Voor Maud, die net als alle andere meiden op die leeftijd liefde heel stom vindt. En voor zoon Nils, die net als zoveel andere jongetjes op die leeftijd o zo graag politieagent wil worden.