Lieve Splinter,

Ik zit dus in een paar uur tijd je boek uit te lezen.
En daar zit ik dan... Alleen in een lege woonkamer. De vaatwasser heeft net gepiept dat hij klaar is. Het geluid van de tv uit, oortje van mijn telefoon in. Zit naar Vivaldi te luisteren, de beste muziek om bij te lezen of te leren. Kiki de kat heeft meerdere pogingen gedaan op schoot te springen,  maar het boek lag in de weg.
Ongemerkt is er een traan langs mijn wang gerold. Ik weet bijna zeker dat het bij de brief van je moeder was.
De ontroering die er uit haar woorden spreekt. De onzekerheid of je het allemaal wel goed hebt gedaan, of dat je het anders had kunnen doen.
Ik ben zelf mama van een supertrio en vanaf de dag van de geboorte, zwelt ook bij mij die onzekerheid.
Ben ik niet te streng? Ben ik niet een te zwak? Ben ik wel de persoon waar ze zich veilig bij voelen?
En dan voel je dat handje in die van jou, en dan weet je het. Ondanks dat er biologisch niets van mij in dit supertrio zit, zijn dit mijn kinderen en ga ik voor ze door het vuur.

En dan heb je de eerste brieven uit je boek.
De brieven waar zoveel pijn van uit gaat. De brief van Nick, Y. En ook het verhaal van Richard.
Hoe kan ik als vrouw die alleen maar ouderliefde heeft gekend in dat opzicht, dit nou voor mijn ogen zien gebeuren.
Het bestaan van ouderliefde in overvloed is er bij mij van huis uit altijd geweest, en na het lezen van de lieve woorden van jou moeder en ook de reacties van jou vader op jou, maar ook die van je broer, kan het niet anders dan dat jij ook die stormvloed aan liefde hebt gehad.
Daarmee stijgt ook steeds meer de bijna boosheid dat niet iedereen die tsunami kent.
En het besef dat nog echt heel erg veel gebeuren moet om het "anders zijn" te normaliseren.
Hoe dan. Er is al zo ontzettend veel kapot gegaan in de jaren hiervoor. Wat valt er te plakken als het verbrijzeld is.
Het maakt me verdrietig en strijdlustig tegelijk.
Laten we die vaas van Nick gewoon weggooien en een mooie nieuwe vaas kopen. Laten we voor alle Richards hier in Nederland zorgen dat er een plekje vrij is op een bagagedrager.
Laten we voor die jongens die bij jou langsreden en Haaaaaai riepen zorgen dat we ze opvangen als ze zelf in dat hele diepe gat van homoseksualiteit vallen.
Dat alle mensen gaan beseffen dat loslaten soms een groter gebaar van liefde is, dan angstvallig vasthouden aan hetgeen zo normaal lijkt.
En laten we alle vaders en moeders als de onze een plekje geven op de glittertroon in ons eigen sprookje. Het sprookje waarin alles en iedereen mag en kan genieten van alle kleuren van de regenboog.

Geniet van dit nachtkastjessucces lieve Splinter!

Kus